Sivrisinekten arslana nasihat
Arslan gecenin tam yarısında avaz avaz bağırıyor ve sesi vadileri dolduruyor, dağları, taşları inletiyordu. Bu gürültüden oradaki hayvanlar ve kuşlar hep uykularindan uyanmış ve rahatları kaçmıştı. Fakat arslana bir şey söyliyebilmek
"ne bağırıyorsun” demek kimin haddine?
Bütün hayvanlar şaşkın bir halde idiler, acaba arslan ne istiyordu.
Birses: "Böyle vakitsiz bizi neye rahatsız ediyorsun. Bütün gün işimiz gücümüzle geçinme derdiyle yorulduktan sonra biraz uyuyacağımız ve dinleneceğimiz bir zamanda bu gürültü ne?
" Senimi dinliyeceğiz?
Arslan sesini biraz daha yükseltti:,
"He...y! Bana karşı bu sözü söylemeye cüret eden kimdir. Ben bütün hayvanların kıralıyım. Onlar benim kudret ve kuvvetimden dolayı beni kendilerine kiral seçmişlerdir."
Kartal şöyle cevap verdi: Ben de uçanların kıralıyım. Onlar da bendeki kudret ve kuvvete bakarak beni kendilerine kiral yaptılar, fakat bundan ne çıkar?
Arslan Ben kuşlar için ayrıca bir kral tanımıyorum. Kaçanların da uçanların da kralı benim. Bu diyarda başka bir hükümdar tanımıyorum. Sen benim karşimda nasıl kirallık ve hükümdarlık iddia ediyorsun? Hayvanların ve kuşların hep bana boyun eğdiklerini ve benden korktuklarını bilmiyor musun? Hele biraz yakın gel de kuvvetini, kudretini göster, göreyim seni kimler kiral seçmiş?
Artık bütün hayvanlar ve kuşlar sesi kesmişlerdi. Hepsi korkuyor ve titriyorlardı. Acaba neler olacak, arslan ne yapacak? Şimdiye kadar ona karşı gelen olmamıştı, onun dediği dedikti, bir sözü iki olmazdı.
Kartal sesi keserek gagalı kuşlardan bir kısmını topladı ve şöyle bir emir verdi:
- Gidin gagalarınızla arslanın gözlerini oyun, derisini parça parça edin.
Kuşlar aldıkları emri yerine getirmek için hazırlanıyorlarken bir sivrisinek şu ricada bulundu:
Padişahım bu işi bana bırakınız, arslana ben gideyim, çünkü ben Allahın izniyle yalnız başıma arslanın hakkından gelirim, onu sana kul köle yaparım.
Kartal buna memnun oldu, güldü ve “pek iyi gidiniz” dedi. Kartaldan bu müsaadeyi alan sivrisinek uçtu ve doğruca gidip arslanın burnuna girdi, şiddetli bir surette iğnesini sapladı. Arslan, bağırdı ve aksırdı, kafasını kaldırdı ve indirdi. Fakat hiç faydası yoktu. Sinek hiç kımıldamıyor ve durmadan iğnesini batırıyordu. Arslan başını ordan oraya çarpıyor ve aksiriyordu. En sonra bu acıya dayanamıyarak sesinin çıktığı kadar haykırdı ve kartala yalvardı.
"Hey uçanlar padişahı, yetiş beni kurtar
Artık bırak!"
Kartal koştu ve sineğe emir verdi:
Sinek hemen arslanın burnundan çıktı ve ona şöyle bir öğüt verdi:
"Kuvvetine mağrur olup da başkalarını hiçe saymak ne fen'a şeydir. Kibir ve büyüklenme denilen huy kimde bulunursa onu günün birinde alçaltır ve herkesin gözünde küçük düşürür. Büyüklük Allaha mahsustur. Evet, sen bir hükümdarsın, kuvvetli bir hükümdarsın. Lakin bundan ne çıkar. Hükümdarım diye gururlanmak, kibirlenmek, büyüklenmek akıllıya yaraşırmı? Güzellik, para, kuvvet, rütbe... bunların hepsi bir günde yok olabilir.
Bunlarla gururlanmak, böbürlenmek akıl kârı değildir. Bunlarla kendilerini başkalarından üstün görenler günün birinde herkes yanında gülünç ve aşağı bir duruma düşebilirler.
"Öyle ise kendini dev aynasınđa görme. Benden büyük yok deme. Kuvvetini, bilgini çevrendekilerin iyiliğine sarfet, alçak gönüllü ol. Çünkü Allah kibirlileri herkesin gözünde küçültür ve alçaltır, alçak gönüllüleri de yükseltir. Şunu da unutma ki Allah yer yüzüne hükümdar olmayı kendisine az gören Nemrudu da benim gibi aciz bir sinek ile terbiye etmiştir.”
Sahralara, vadilere sığmayan koca arslan, sivrisineğin bu öğütlerini dinlerken başını önüne eğmiş bir kuzu gibi sakin duruyordu. Onun bu hali, çevresindekilerin dikkatini çekmişti. Kiminin yüzünde arslana acımak, kiminin de onunla alay etmek halleri okunuyordu. Arslanın forsu ırılmıştı. Bütün hayvanlar yanında çok kötü bir duruma düşmüştü. Artık bundan sonra her dediğini hayvanlara yaptıramıyacaştı.
İşte kendini beğenmenin, kibirliliğin, kuvvetiyle mağrur olmanın sonu!
